Czas na Silmarillion: Ainulindalë Cz.1

Ainulindalë, znane również jako Muzyka Ainurów, to pierwsza część (nie mylić z rozdziałem) najważniejszej książki traktującej o świecie J.R.R. Tolkiena pod tytułem Silmarillion. Ainulindalë, opowiada o stworzeniu świata zwanego w mitologi J.R.R. Tolkiena Ardą.

Początki

Tak jak w każdej mitologii czy religii na początku musi być stwórca w historii o stworzeniu Ardy tym stwórcą jest Eru znany również jako Ilúvatar (tak będziemy go nazywać w tej serii). Ilúvatar jest pierwszą istotą, jaką przedstawia nam J.R.R. Tolkien z Ainulindalë dowiadujemy się, że miał on potężną moc urzeczywistniania swoich myśli i w ten sposób powołał on do życia Ainurów, czyli Istoty Święte istniejące poza czasem i przestrzenią. Każdy Ainur był zrodzony z innej cząstki myśli Ilúvatara i potrafił zrozumieć tylko tę cząstkę, z której się zrodził, a to znaczy, że choć Ainurowie byli Istotami Świętymi to początkowo nie potrafili zrozumieć zamysłu Ilúvatara. Ilúvatar rozmawiał z nimi i poddawał im 'bazę muzyki’ czyli główny zamysł pieśni, który J.R.R. Tolkien nazywał 'tematem muzycznym’. Ainurowie śpiewali co bardzo cieszyło Ilúvatara i w ten sposób powstała Muzyka Ainurów. Ainurowie zazwyczaj śpiewali solo, chociaż zdarzało im się od czasu do czasu zaśpiewać w większym gronie. Gdy jedni śpiewali, inni uważnie słuchali i powoli zaczynali rozumieć zamysł Ilúvatara jednak zrozumienie wszystkiego trwało bardzo długo a wręcz można powiedzieć, że nigdy nie nastąpiło. Każdy z nich odkrył jedynie swoje przeznaczenie i zaczynał rozumieć swoich współbraci oraz to, że każdy z nich w zamyśle Ilúvatara ma swoją rolę do odegrania. Pewnego dnia Ilúvatar natchnął wszystkich Ainurów Niezniszczalnym Płomieniem zebrał wszystkich razem i poddał im temat muzyczny. Poprosił on Ainurów aby, z tego tematu stworzyli Wielką Muzykę (nie mylić z Muzyką Ainurów) oraz dał im pełną swobodę działania, pozwalając im wzbogacić temat o swoje myśli i pomysły.

Ważne jest tutaj rozdzielenie Muzyki Ainurów od Wielkiej Muzyki. Co prawda Muzyka Ainurów tak samo jak Wielka Muzyka została zaśpiewana przez Ainurów to istnieje duża różnica w jej zastosowaniu. Muzyka Ainurów miała na celu uradować Ilúvatara i nauczyć Ainurów, że najważniejszym elementem istnienia jest 'słuchanie’ bo tylko ono prowadzi do zrozumienia wszystkiego. Najprostszym przykładem takiego 'słuchania’ w przełożeniu na świat, w którym my żyjemy jest związek dwojga partnerów. Nie można stworzyć silnej relacji gdy partnerzy tylko mówią nie zważając na drugą osobę. To właśnie 'słuchanie’ siebie nawzajem jest kluczowym elementem stworzenia silnej i trwałej relacji opartej na zrozumieniu. Wielka Muzyka to muzyka, która powstała gdy Ainurowie opanowali sztukę 'słuchania’. Zrodziła się ona z najpotężniejszego tematu, jaki Ilúvatar objawił Ainurom. To właśnie Wielka Muzyka była tą, która wypełniła Pustkę. Wtedy to wszystkie myśli i pomysły Ainurów zmaterializowały się a Pustka przestała być Pustką. Kolejnym elementem, na który warto zwrócić uwagę jest Niezniszczalny Płomień J.R.R. Tolkien nie zdradza nam czym jest Niezniszczalny Płomień, ale dojść jasno sugeruje, że była to wolna wola. W Ainulindalë możemy przeczytać…

’…Ponieważ natchnąłem was Niezniszczalnym Płomieniem, możecie, jeśli chcecie, wzbogacić temat własnymi myślami i pomysłami…’ – Ilúvatar

Jeśli czytasz Silmarillion po raz pierwszy ważne, abyś na tym etapie zapamiętał, że Ilúvatar natchnął wszystkich Ainurów Niezniszczalnym Płomieniem. Dlaczego to takie ważne wyjaśni się w dalszej części tekstu.

Ainurowie tworzyli tak Wielką Muzykę zgodnie z głównym zamysłem Ilúvatara. Początkowo była to muzyka piękna i harmonijna. Jednak wraz z tym jak temat się rozwijał a Ainurowie wprowadzali swoje myśli i pomysły w sercu jednego z Ainurów zrodziła się chęć żeby, wpleść do muzyki wątki wysnute z własnej wyobraźni. Tym Ainurem był Melkor a ponieważ Ilúvatar wszystkich Ainurów natchnął Niezniszczalnym Płomieniem Melkor jak każdy Ainur miał prawo do wzbogacenia tematu Ilúvatara o własne myśli i pomysły. Wolna wola nie zawsze jest wykorzystana w dobrym celu. Tak było w przypadku Melkora. Melkor posiadał szczególną władzę i wiedzę a po zdaniu…

’…Melkorowi dana była szczególna władza i wiedza, a nadto udział we wszystkich darach, rozdzielonych między innych jego braci Ainurów…’

Można wywnioskować, że to właśnie Melkor był 'prawą ręką’ Ilúvatara. W dalszej części tekstu dowiadujemy się, że Melkor często zapuszczał się samotnie w puste przestrzenie, szukając Niezniszczalnego Płomienia. Rodzi się tutaj pytanie…

Po co?

Tak jak wcześniej było powiedziane Ilúvatar natchnął wszystkich Ainurów Niezniszczalnym Płomieniem. Po co Melkor szukał Niezniszczalnego Płomienia skoro miał go w sobie?

Najprawdopodobniej Melkor żartobliwie mówiąc oblał test z Muzyki Ainurów. Melkor nie potrafił słuchać. Zamiast spędzać czas ze swoimi braćmi i słuchać ich muzyki Melkor opętany chęcią nadania swojej roli więcej mocy i blasku oraz niecierpliwością zapuszczał się samotnie w puste przestrzenie. Tak o to gdy Ainurowie spędzali czas razem wzajemnie się słuchając i coraz lepiej rozumiejąc w Melkora sercu wylęgły się myśli odmienne niż myśli innych Ainurów. To trochę jak przypadek każdego wagarowicza w naszym świecie. Zawsze jest w klasie jeden rozrabiaka, który chodzi na wagary. Gdy inni chodzą na lekcje lepiej rozumieją przerabiany materiał i mają ze sobą lepszy kontakt. Gdy wagarowicz pojawi się po tygodniu nieobecności nie dojść, że nie rozumie materiału to jest wyobcowany nie rozumie czym żyją jego koledzy z klasy, bo wszystkie najnowsze wydarzenia, plotki i ploteczki nadzwyczajniej go ominęły.

Ilustracja: A vignette in pencil and white highlights for the 2021 edition of the illustrated Silmarillion. – Ted Nasmith

Please follow and like us:

20

0

20

20