Aragorn II

Aragorn II urodził się 1 marca 2931 roku Trzeciej Ery syn Arathorna II i Gilraen współmałżonek Arwen, ojciec Eldarina i kilku córek.

Wygląd zewnętrzny fakty i mity

Chociaż J.R.R. Tolkien szczegółowo opisuje wygląd zewnętrzny Aragorna II można znaleźć wiele błędów przeróżnych artystów w odzwierciedleniu jego wizerunku. Najpierw jednak skupmy się na tym co mówi nam sam J.R.R. Tolkien o jego wyglądzie zewnętrznym.

Fakty

J.R.R. Tolkien opisywał Aragorna II jako wysokiego i silnego mężczyznę o długich nogach szarych oczach i bystrym poważnym spojrzeniu. Miał on prawdopodobnie co najmniej 6 stóp i 6 cali wzrostu (ok. 198 cm).

Miał na sobie pierścień dwóch węży o szmaragdowych oczach jeden pożerał drugiego w koronie z złotych kwiatów był to pierścień Barahira. Po tym jak Aragorn II poznał swoje pochodzenie i przeznaczenie miał przy sobie miecz Andúril. Natomiast po tym jak Arwen ofiarowała mu swoje serce nosił on naszyjnik zwany Evenstar. Kolejny element mający wpływ na wygląd Aragorna II został dodany po wizycie drużyny pierścienia w Lórien. Tam Aragorn II i reszta drużyny otrzymali broszki Liścia z Lorien.

Mity

W ekranizacjach Petera Jacksona w postać Aragorna II wciela się Viggo Mortensen. Wbrew temu co możemy zobaczyć w ekranizacji „Władcy pierścieni” („Drużyna Pierścienia”, „Dwie wieże”, „Powrót króla”) Petera Jacksona Aragorn II nie posiadał zarostu. Zarost przedstawiony przez Petera Jacksona, chociaż jest bardzo delikatny to przeczy pochodzeniu Aragorna II. Aragorn II tak jak wszyscy jego przodkowie i wodzowie pochodzący z rodów Númenorejskich nie posiadał zarostu.

Kolejny popularny błąd w odzwierciedleniu wizerunku Aragorna II to prawdziwa perełka skrytykowana przez samego J.R.R. Tolkiena.

W 1970 roku wydawnictwo Allen & Unwin opublikowało Mapę Śródziemia w formacie plakatu, wykonaną przez artystkę Pauline Baynes. Na samej mapie znajdują się przeróżne miejsca istotne dla fabuły Władcy Pierścieni oraz wizerunki członków Drużyny Pierścienia. Wizerunek Aragorna II na owej mapie skrytykował sam J.R.R. Tolkien, gdyż przedstawiono Aragorna II jako postać wyposażoną w kostur. J.R.R. Tolkien stanowczo zaprzeczył żeby, Aragorn II używał podróżnego kija. J.R.R. Tolkien uznał też, iż postać Aragorna II przedstawiona na plakacie jest zbyt niska.

Charakter

J.R.R. Tolkien opisuje charakter Aragorna II na różnych etapach jego życia. Początkowo w czasach gdy Aragorn II wychowywał się w Rivendell był waleczny na swój dziecięcy sposób, dowcipny, i chętny wiedzy oraz podróży.

Z biegiem lat Aragorn II ujawnił takie cechy swojego charakteru (Tolkien nie pisze jakie to cechy) że coraz bardziej było widoczne jego podobieństwo do Elendila był do niego podobny bardziej niż którykolwiek z jego przodków.

Jako dorosły mężczyzna był on wytrzymałym wojownikiem i zatwardziałym mężczyzną, ucieleśnieniem idealnego średniowiecznego monarchy. Chociaż wiele osób porównuje Aragorna II do Króla Artura zdecydowanie można powiedzieć, że Aragorn II był bardziej prawy i moralny niż Król Artur. W miarę zbliżania się wojny Aragorn II coraz bardziej zaczynał godzić się ze swoim pochodzeniem i przeznaczeniem przez co stawał się coraz bardziej ponury, stanowczy i władczy.

Ciekawie wypowiedział się o postaci Aragorna II Peter Kreeft. – ’Wszyscy wiemy, kim jest prawdziwy król’ – pisze filozof Peter Kreeft. Coś w nas pragnie ofiarować mu naszą lojalność, wierność, służbę i posłuszeństwo. Jest zagubiony, ale upragniony. To połączenie męstwa i pokory sprawia, że wszyscy chcą Go naśladować i służyć mu, a wielu pragnie jego miłości i towarzystwa.

Pochodzenie Aragorna II

Aragorn II urodził się 1 marca 2931 roku Trzeciej Ery a jego pochodzenie było dla niego samego wielką zagadką. Już jako niemowlak stracił swojego biologicznego ojca (Arathorna II) który został zastrzelony przez Orka. Zgodnie ze zwyczajem Aragorn II wraz ze swoją matką (Gilraen) zostali przeniesieni do Rivendell. Tam Aragorn II spędził całe swoje młodzieńcze lata. Wychowując się od najmłodszych lat w Rivendell Aragorn II traktował Elronda jak swojego ojca nie wiele wiedząc o swoim pochodzeniu które było skrzętnie ukrywane.

Aragornowi II na rozkaz Elronda zmieniono imię na Estel a temat jego przodków był tematem tabu. Wszystkie te działania miały ochronić go przed niebezpieczeństwem albowiem w tym czasie na wschodzie był cień, który pełzał po wielu krainach i napełniał Mędrców złymi przeczuciami, odkąd odkryli, że był to rzeczywiście cień Saurona, Czarnego Pana, który ponownie powrócił do Śródziemia i że pragnął odnaleźć Jedyny Pierścień, który zabrał Isildur, i starał się dowiedzieć, czy na ziemi żył jeszcze jakikolwiek dziedzic Isildura.

Dopiero w 2953 roku powróciwszy z wędrówek w towarzystwie Elladana i Elrohira Aragorn II dowiedział się od Elronda, że jest ostatnim z Númenorejczyków czystej krwi, trzydziestym dziewiątym dziedzicem/spadkobiercą Isildura w linii prostej, czterdziestym pierwszym dziedzicem Elendila w linii prostej, potomkiem Fíriel, córki Ondohira (Ondonira) z królestwa Gondor oraz szesnastym i ostatnim wodzem Dúnedainów Północy.

Elrond wyjawił również Aragornowi II jego przeznaczenie mówiąc, że albo przeminie ostatnia pozostałość Númenoru, albo królestwa Arnoru i Gondoru zostaną zjednoczone i odnowione. Elrond wręczył mu również miecz Andúril i kazał mu się przygotować na ciężkie życie w wojnie i tułaczce.

Inne imiona

Aragorn II był znany pod wieloma imionami jego imię często było przekształcane zależnie od miejscowości czy okresu jego życia.

• Elessar (inaczej Kamień Elfów) imię jakie przepowiedział mu Gandalf i pod którym Aragorn II wstąpił na tron ponownie zjednoczonego królestwa. Tak też nazywał się dar jaki Arwena dała Aragornowi II.
• Dziedzic/Spadkobierca Isildura to imiona które najbardziej raniły Aragorna II. Wzięły się od korzeni Aragorna II gdyż był on Dziedzicem/Spadkobiercą Isildura jednak raniło go to ponieważ przez długi czas Aragorn II usiłował zapomnieć o haniebnej histori jaką zafundował mu przodek i nie chciał się z nią identyfikować.
• Estel (Nadzieja) to imie jakie zostało nadane Aragornowi II gdy ten w młodzieńczym wieku wychowywał się w Rivendell. Miało ono na celu ukryć pochodzenie Aragorna II i zapewnić mu bezpieczeństwo ponieważ w tamtym okresie mędrcy czuli, że zbliża się cień Saurona. Estel w języku Catal znaczy gwiazda.
• Obieżyświat miano Aragorna II w Bree według tłumaczenia Marii Skibniewskiej.
• Łazik miano Aragorna II w Bree według tłumaczenia Jerzego Łozińskiego.
• Thorongil 'Orzeł Gwiazdy’, miano Aragorna w Gondorze, gdy służył u Ectheliona II.
• Aragorn (inaczej Czczony Król) Imie jakie nadali Aragornowi II fani zwyczajnie skracając je do Aragorn z założeniem, że wszyscy wiedzą o którego Aragorna chodzi.
• Długonogi tak Bill Ferny (mieszkaniec Bree) nazywał Aragorna II.
• Strider w języku angielskim oznacza 'Biegacz’.
• Wędrowiec
• Strażnik
• Telcontar imię jakim nazywano Aragorna II po jego koronacji używane naprzemiennie z Elessar.
• Wysoki Król Zjednoczonego Królestwa Gondoru i Arnoru.

Jak życie uczyniło Aragorna II idealnym członkiem Drużyny Pierścienia?

Już jako młodzieniec wyjechał za granicę z Elladanem i Elrohirem i w czasie tych podróży dowiedział się wiele o polowaniach i wojnach oraz o wielu tajemnicach dzikiej przyrody.

Często starał się ukryć swoje pochodzenie i interesy przez co działał w ukryciu. Dzięki temu opanował sztukę wtapiania się w tłum i bycia niezauważalnym. Podczas swoich podróży miał styczność z istotami różnego pochodzenia dzięki czemu nauczył się wypowiadać/zachowywać wedle zwyczaju istot z którymi akurat miał kontakt przez co szybko zyskiwał ich zaufanie.

Przez to, że wychowywał się w Rivendell i zaprzyjaznił się z Gandalfem który był jego mentorem posiadł on wiedzę i umiejętności jakie nie były dostępne dla zwykłych śmiertelników.

Ręce które leczą

Aragorn II jako Spadkobierca Isildura został obdarzony czymś co nazywano w folklorze Śródziemia 'uzdrawiającymi rękoma’. Posiadał on również ogromną elficką wiedzę na temat leczniczych właściwości roślin i ziół dorównując swymi umiejętnościami elfom.

Wielokrotnie korzystał on ze swojego daru. Pierwszy raz kiedy to Frodo został zraniony mieczem Morgulu użył on zioła Athelas aby, złagodzić ranę Froda. Kolejno po oblężeniu użył tego samego zioła aby, wyprowadzić Éowinę, ze śmiertelnego transu zawartego w Czarnym Oddechu Czarnoksiężnika. Tym samym sposobem wyleczył on również Faramira i Meriadoka. Zioło to działało magicznie tylko wtedy, gdy było podawane przez 'uzdrawiające ręce’.

Motyw ten został zapożyczony przez J.R.R. Tolkiena z legend o Karolu Wielkim który podobno potrafił wyleczyć osoby, dotknięte 'czarną śmiercią’, za pomocą ziela znanego jako oset.

Wpływ Aragorna II na walkę z Sauronem

Aragorn II miał duży wpływ na walkę z Sauronem jeszcze przed powstaniem Drużyny Pierścienia.

Śródziemie

Kiedy to w 2956 roku poznał Gandalfa z którym się zaprzyjaznił na jego prośbę odbywał on wielkie podróże głównie daleko na wschód i w głąb południa badając cele Saurona i wszystkie jego ruchy.

W 3002 roku Trzeciej Ery pomagał Gandalfowi znalezć informację zarówno na temat pierścienia jak i Golluma.

Mordor

Kolejno w 3009 roku Trzeciej Ery udał się on do granic Mordoru w celu odnalezienia Golluma.

Bree

Aragorn II spotkał Froda, Merrego, Pippina i Sama w 3018 roku w Bree a dokładnie w gospodzie Pod Rozbrykanym Kucykiem. Nie przypadkowo przybył on tam w zastępstwie za Gandalfa. Tam ukrywając się wśród tłumu popalając fajke obserwował innych. Jego uwagę zwrócił Mr. Underhill który nagle znikł. Był to Frodo który ukrywał się pod wymyślonym nazwiskiem i przez przypadek założył pierścień przez co znikł. Wtedy to Aragorn II zorientował się, że jest to powiernik pierścienia. Zabrał on Froda i pouczył go, że ściaga na siebie zbyt dużo uwagi i kazał mu nie czekać na Gandalfa. Zabrał on hobbitów ze sobą do pokoju bo spodziewał się, że czarni jeźdźcy zaatakują ich izbę i tak rzeczywiście było.

Amon Sûl

Zaprowadził on hobbitów do Rivendell w trakcie podróży zarzadził postój w ruinach wieży Amon Sûl. Tam podarował wszystkim sztylety i poszedł się rozejrzeć. Podczas postoju hobbitów zaatakowali czarni jeźdźcy. Frodo został zraniony przez jednego z nich nożem Morgulu wtedy zjawił się Aragorn II i odstraszył czarnych jeźdźców i przy użyciu zioła Athleas złagodził rany Froda.

Rivendell

Gdy wszyscy dotarli do Rivendell Aragorn II ponownie spotkał Arwenę która tam wsparła go duchowo mówiąc, że sobie poradzi i nie ma bać się swojego dziedzictwa i potwierdziła dawniej powiedziane słowa o tym, że zwiąże się z Aragornem II wyrzekając się śmiertelności danej elfom po czym wręczyła mu naszyjnik Evenstar.

W Rivendell odbyła się narada podczas której zdecydowano co zrobić z pierścieniem. Kiedy Frodo zdecydował, że zniszczy pierścień i pójdzie do Mordoru Aragorn II był drugim zaraz po Gandalfie który zdecydował pomóc Frodowi zanieść pierścień do Mordoru mówiąc…

Jeśli żyjąc lub ginąc zdołam cię ocalić zrobię to masz mój miecz.

Korzystając z okazji, że jest w Rivendell Aragorn II odwiedził grób swojej matki. Elrond powiedział mu, że elfowie ponownie mogą przekuć miecz Andúril ale tylko on ma władzę go podnieść. Aragorn II otwarcie mówił, że nie chce tej władzy i nigdy jej nie chciał. Elrond powiedział mu, że skoro jest ostatni z rodu zrobi to albo on albo nikt inny. Wtedy to Aragorn II zrozumiał, że nadszedł czas dopełnić swojego przeznaczenia. Wraz z drużyną pierścienia ruszył ku Mordorowi.

Moria

Kiedy drużyna dotarła do kopalni Morii i zaatakowali ich orkowie i trolle Aragorn II obronił Boromira atakując orka który go zaatakował i Froda atakując trolla ktory go zaatakował. W Morii gdy zjawił się Balrog Gandalf wiedział, że musi poświęcić swoje życie i kazał Aragornowi II poprowadzić resztę drużyny.

Śmierć Gandalfa Aragorn II przeżył równie mocno jak reszta drużyny jednak konsekwentnie schował swoje uczucia i poprowadził drużynę do lasów Lothlórien.

Lothlórien

W lesie Aragorn II namówił Haldira aby, ci zabrali drużynę do Caras Galadhon. Tam cała drużyna odpoczeła przed dalszą podróżą.

Galadriela na pożegnanie ofiarowała każdemu prezent i do każdego powiedziała kilka słów. Aragorna II pouczyła o jego przeznaczeniu i powiedziała, że ma wybór albo wzniesie sie ponad wszystkich albo skończy jak jego przodek. Mówiąc to zwróciła się do niego Elessar przewidując, że ten zostanie królem.

Argonath

Gdy drużyna dotarła do Argonath zrobili postój na brzegu rzeki.

Aragorn II zarzadził, że przepłyną jezioro o zmierzchu a potem ruszą dalej i obejdą Mordor od północy. Chociaz Gimli mu się sprzeciwił ten nie zmienił zdania. Aragorn II zaczynał być coraz bardziej stanowczy i coraz bardziej oswajał sie ze swoim pochodzeniem.

Podczas tego postoju Frodo zwrócił się do Aragorna II z pytaniem czy ten zniszczyłby, pierścień. Frodo wystawił do niego rękę z pierścieniem tak, że Aragorn II mógłby, sobie go po prostu wziąść. Wtedy to pokazał on swoją największą siłę odmawiając wzięcia pierścienia i mówiąc…

Towarzyszył bym ci aż do końca w ogień Mordoru.

Odejście Froda

Frodo widząc co się dzieje poprosil Aragorna II zaopiekował się resztą i zdecydował się odejść. Aragorn II mu na to pozwolił. Wtedy też zaatakowali ich orkowie. Jeden z orków zaatakował Aragorna II i ten omało co nie zginął gdyby, nie Legolas który zabił orka w odpowiedniej chwili. Niestety jednak podczas tego najazdu orków zmarł Boromir jednak zanim to się stało ten zdążył mu powiedzieć, że orkowie pojmali hobbitów.

Aragorn II go pobłogosławił i pocałował w czoło po czym razem z Legolasem i Gimlim go pochowali umieszczając jego ciało wraz z bronią w łodzi i spuszczając je wraz z prądem przez wodospad Rauros, co jest klasycznym pochówkiem na statku, który przypomina Scylda Scefinga w Beowulf.

Aragorn II, Legolas i Gimli zdecydowali się zostawić Froda i Sama i ruszyć w poszukiwanie Merrego i Pippina których zabrali orkowie. Gdy ruszyli w pościg Aragorn II dostrzegł znak, który hobbici zostawili dla nich aby, ci mogli ich odnaleźć był to Liść Lorien. Dzięki temu wiedzieli, w którą stronę ruszyć.

Po drodze drużyna spotkała jeźdźców Rohanu którymi dowodził Éomer. Éomer ofiarował im dwa konie. Aragorn II, Gimli i Legolas ruszyli w dalszy pościg. Ponownie dzięki spostrzegawczości Aragorna II drużyna znalazła kolejny trop. Były to ślady sugerujące, że hobbici uciekli orką i ruszyli w głąb lasu Fangorn.

Fangorn

W lesie nie udało im się odnaleźć Merrego i Pippina ale spotkali tam Gandalfa Białego który zapewnił ich, że hobbici są cali i bezpieczni. Wszyscy ruszyli do Rohanu. Tam Aragorn II poznał Éowyn która się w nim zakochała niestety on tego uczucia nie odwzajemniał. Spodziewając się ataku król rozkazał swoim poddanym uciec do Helmowego Jaru.

Helmowy Jar

W drodze do Helmowego Jaru wszyscy zostają zaatakowani przez szpiegów Sarumana. Podczas bitwy Aragorn II spada do rzeki i wszyscy uznają, że umarł. Ruszają więc w dalszą drogę do Helmowego Jaru. Na szczęście tak nie jest. Aragorn II przeżył i udało mu się samotnie dotrzeć do Helmowego Jaru.

Bitwa o Helmowy Jar kończy się sukcesem nie jest to jednak koniec bitew.

Dunharrow

Aragorn II wraz z swoją wierną armią rusza do Minas Tirith. Po drodze robią postój przy Dunharrow. Tam Aragorn II ma sen w którym widzi śmierć swojej ukochanej. Do obozu dociera Elrond z wiadomością od Arweny która miała wizję.

Arwena kazała mu uważać na niebezpieczeństwo płynące z morza i podążać Ścieżkami Umarłych. Była to droga pod Białymi Górami Gondoru, po której nikt nie odważył się kroczyć z powodu upiorów Zapomnianych Ludzi, którzy jej strzegli. Aragorn II posłuchał ukochanej i odważył się podążać tą drogą przeszedł przez nią. W ten sposób dotarł do brzegów morza, niezauważony przez wroga. W ten sposób zdobył flotę w Pelargirze i wypłynął z głębin przez wody Anduiny na pomoc Gondorowi w godzinie jego rozpaczy; gdyż miasto Minas Tirith zostało otoczone przez wojska Mordoru i ginęło w płomieniach.

Pola Pelennor

Następnie rozegrała się wielka bitwa na Polu Pelennor. Aragorn II zszedł ze Ścieżki Umarłych pod Białymi Górami, zabierając ze sobą przerażającą armię nieumarłych wojowników którymi dowodził. Dzięki czemu ocalił Gondor. Może to opierać się na europejskim micie o Dzikim Gonie – spektakularnej hordzie szalejącej w całym kraju, przerażającej wszystkich na swojej drodze. W swojej encyklopedycznej pracy Otia Imperialia angielski kronikarz Gervase z Tilbury opisał powszechne w średniowiecznej Wielkiej Brytanii przekonanie, że widmowi jeźdźcy Dzikiego Gonu byli duchami rycerzy Króla Artura.

Czarna Brama Mordoru

Po wszystkich tych stoczonych bitwach Aragorn II bierze udział w tej największej czyli wojnie pod Czarną Bramą Mordoru. Dowodzi on Armią Zachodu. Tam zabija wielu orków i dopełnia swojego przeznaczenia. Wznosi się ponad błędy swoich przodków, zostaje Królem Zjednoczonego Królestwa a jego koronacja jest jednocześnie uroczystością zawarcia związku małżeńskiego z Arwen.

Koronacja

Aragorn II został koronowany królem Gondoru i Arnoru po Wojnie o Pierścień dzięki czemu Dúnedainowie odzyskali potęgę i chwałę. Podczas koronacji koronę na jego głowie umieścił Gandalf mówiąc…

Oto nastały dni króla oby, upływały w szczęściu, dopóki trwać będą trony Valarów.

Koronacja miała miejsce wczesnym latem w Minas Tirith w 3019 roku. Wtedy to Aragorn II został nazwany Elessarem i nadano mu tytuł Wysokiego Króla Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru. Znalazł on sadzonkę Białego Drzewa i zasadził ją następnie rozpoczęła się nowa era.

Koronacja Aragorna II była jednocześnie ceremonią zawarcia związku małżeńskiego z elficką księżniczką Arwen.

Panowanie

Aragorn II podczas 122 lat panowania rozszerzył swoje królestwo na większość zachodnich krain Śródziemia. Kierując się szacunkiem do historii zostawił on Minas Tirith jako główne miasto. Choć zmiażdżył wielu wrogów w wojnie, zawarł pokój z Easterlingami i Haradrimami, a w Czwartej Erze Słońca, która została ustanowiona Erą Panowania Ludzi, na Westlands zapanował pokój.

Do rozszerzenia motywu panowania Aragorna II J.R.R. Tolkien zainspirował się Karolem Wielkim.

Aragorn II był historycznie porównywalny z Karolem Wielkim, który odbudował Święte Cesarstwo Rzymskie. Zarówno Aragorn II, jak i Karol Wielki stoczyli wiele bitew doprowadziło to do wypędzenia najeźdźców oraz utworzenia sojuszy wojskowych i cywilnych, które zapoczątkowały erę pokoju i dobrobytu. Kiedy ich wrogowie zostali pokonani, zarówno Aragorn II, jak i Karol Wielki szybko przywrócili starożytne wspólne prawa, ustanowili wspólną walutę, odbudowali starożytne drogi i ponownie zbudowali systemy pocztowe.

Aragorn II i Boromir w krzywym zwierciadle

Istnieje błędne przekonanie, że Aragorn II traktował pogardliwie Boromira ze względu na jego słabość do pierścienia. Boromir wcale nie był mu dłużny. Był on jedynym który 'wyżygał’ mu, że ze strachu całe życie ukrywał się przed tym kim jest. Daje to krzywy obraz 'zgrzytu’ pomiędzy Aragornem II i Boromirem.

Prawda jest taka, że zaprzyjaźnili się a Aragorn II darzył Boromira najwyższym szacunkiem. Był on przy Boromirze gdy ten źle się czuł w Lóthlorien. Boromir mu się zwierzał z bolączkami z jakimi się mierzy i brakiem nadzieji a ten go wspierał. Gdy orkowie zaatakowali drużynę Boromir został postrzelony trzema strzałami.

Gdy ork miał wbić ostatnią czwartą strzałę w Boromira Aragorn II go zaatakował. Zabił go odcinając mu głowę po czym podbiegł do Boromira. Boromir mu się zwierzył i wyżalił mówiąc, że orkowie pojmali hobbitów. Przyznał też, że chciał odebrać Frodowi pierścień i zawiółd wszystkich. Aragorn II odpowiedział mu, że nikgo nie zawiódł i dzielnie walczył i, że nie pozwoli na zagładę Gondoru. Dał do ręki Boromirowi jego miecz a ten mu powiedział…

Poszedłbym z tobą mój bracie, mój wodzu, mój królu.

Aragorn II go pobłogosławił i pocałował w czoło. Kolejno razem z Legolasem i Gimlim go pochowali umieszczając jego ciało wraz z bronią w łodzi. Spuścili je wraz z prądem przez wodospad Rauros, co jest klasycznym pochówkiem na statku, który przypomina Scylda Scefinga w Beowulf.

Prywatne porachunki z Sauronem

Przez spłycony obraz Aragorna II w ekranizacjach Petera Jacksona niewiele się mówi o 'prawdziwej’ relacji Aragorna II z Sauronem. Traktuje się go jako 'kolejnego’ członka Drużyny Pierścienia którego czeka takie samo niebezpieczeństwo jak innych. Gdy zgłębimy temat okazuje się, że relacja Aragorna II z Sauronem była dużo bardziej skomplikowana.

Jako potomek Isildura z wszystkich członków Drużyny Pierścienia to właśnie Aragorn II był narażony na największe niebezpieczeństwo. Ze względu na przeszłość Sauron przez długi czas wierzył w to, że to właśnie Aragorn II jest powiernikiem pierścienia. Sauron podejrzewał Aragorna II o to, że ten odnalazł Pierścień i zatrzymał go dla siebie, tak jak zrobił to jego przodek. Przez to był on pod dodatkowym 'nadzorem’ co uczyniło go jednym z najbardziej wartościowych członków Drużyny Pierścienia i jednocześnie największym ciężarem który najbardziej zwracał uwagę Saurona.

Zarówno dla Saurona jak i dla Aragorna II było to coś więcej niż próba ratowania/zniszczenia świata. Aragorn II dumnie chciał udowodnić, że nie jest taki jak jego przodek i uratować honor swojego rodu. Sauron natomiast chciał udowodnić że ród Aragorna II jest słaby, a on sam jest największą potęgą świata.

J.R.R. Tolkien chciał przez to podkreślić, że niezależnie od intencji jakie nami kierują (dobre czy złe) zawsze mamy wolny wybór. W tym przypadku Aragorn II miał wybór mógł walczyć albo się poddać.

Miłosny trójkąt

Życie miłosne Aragorna II nie było jakoś specjalnie skomplikowane…

Arwena

Miłość swojego życia Arwenę pierwszy raz spotkał w 2951 roku w Rivendell gdy ta spacerowała wśród drzew. Aragorn II miał wtedy 20 lat i dopiero co poznał sekret swojego pochodzenia. Para zakochała się w sobie a Arwena przyrzekła Aragornowi II że kiedyś ich los się połączy a ona wyrzeknie się daru nieśmiertelności dla tej miłości.

Pewnego dnia w 2980 roku Trzeciej Ery gdy Aragorn II wrócił do Rivendell z niebezpiecznej wędrówki na granicach Mordoru ponownie spotkał Arwenę. Był teraz potężnym mężczyzną, a Arwena odwzajemniała jego miłość. Mimo silnych uczuć jakimi Aragorn II dażył Arwenę miał on ogromne wyrzuty sumienia pozbawiając ją daru nieśmiertelności. Wielekrotnie usiłował namówić Arwenę aby, ta pozostała wśród elfów i odpłyneła wraz z nimi do Valinoru. Arwena jednak go nie słuchała.

Kolejno w roku 2980 Aragorn II zaręczył się z Arweną w Lothlórien gdzie przysięgli sobie miłość do końca życia. Jednak Elrond wiedział, że taka miłość łączy się z 'wyrzeczeniem się’ elfickiej nieśmiertelności. Dlatego nie pozwolił na małżeństwo, dopóki Aragorn II nie dopełnił swojego przeznaczenia.

Gdy Aragorn II dołączył do Drużyny Pierścienia ponownie zostawił Arwenę i ruszył w świat aby, dopełnić swoje przeznaczenie. Przez cały ten czas, gdy byli rozdzieleni a świat pogrążył się w ciemnościach Arwena mieszkała w Rivendell i tam, z daleka, czuwała nad nim.

Éowyn

Podczas wyprawy Drużyny Pierścienia w życiu Aragorna II pojawiła się kolejna kobieta Éowyn. Poznali się w Rohanie i wszystko zaczeło się od drobnych uprzejmości. Aragorna II zaciekawiły jej umiejętności władania mieczem i waleczność jak na kobietę. Éowyn zaciekawiły umiejętności Aragorna II gdy zobaczyła jak porozumiewa się z koniem jej kuzyna Brego którego nikt nie potrafił okiełznać. Wtedy jeszcze nie znała dokładnego pochodzenia Aragorna II i miała go za zwykłego Strażnika Północy.

Wszystkie te uprzejmości dla Éowyn były czymś więcej. Zakochała się ona w Aragornie II jednocześnie będąc zła na niego za to, że ją odrzuca. Jej miłość na pewnym etapie czyniła ją wręcz 'natrętną’ a Aragorna II stawiała w niezręcznej sytuacji.

Éowyn podeszła naprzód, niosąc wino… Kiedy stała przed Aragornem, nagle zatrzymała się i spojrzała na niego, a jej oczy błyszczały. I spojrzał na jej piękną twarz i uśmiechnął się, ale kiedy wziął swój kielich, jego dłoń dotknęła jej i wiedział, że zadrżała pod dotykiem. Witaj, Aragornie, synu Arathorna! powiedziała. Witaj, pani Rohanu! – odpowiedział, ale jego twarz była teraz zaniepokojona i nie uśmiechał się.

W miarę jak narracja przenosi się z Minas Tirith do Rohanu, ujawnia się znacznie więcej na temat relacji Aragorna II i Éowyn. Nastrój się zmienia, gdy mówi on Éowyn, że musi opuścić Rohirrimów i podążać Ścieżkami Umarłych. Kiedy ona protestuje i proponuje, że pojedzie z nim, Aragorn II stosuje stereotypowe podwójne standardy w stosunku do kobiet aby, dać jej do zrozumienia, że ta miłość nie ma przyszłości…

Panie, powiedziała, jeśli musisz jechać, pozwól mi jechać za tobą. Bo jestem zmęczona ukrywaniem się na wzgórzach i chcę stawić czoła niebezpieczeństwu i bitwie. – Twoje obowiązki są wobec twojego ludu – odpowiedział. Zbyt często słyszałam o obowiązku – płakała. Wszystkie twoje słowa mają na celu jedynie powiedzieć: jesteś kobietą i twoje miejsce jest w domu. Ale ja… nie jestem służącą. Potrafię jeździć konno i władać ostrzem, i nie boję się ani bólu, ani śmierci.

Po tych słowach Aragorn II zrozumiał, że jego uprzejmości na nic się nie zdają i musi zranić Éowyn aby, dochować wierności Arwen.

Wraz z zakończeniem Wojny o Pierścień w 3019 roku Aragorn II został królem Zjednoczonego Królestwa dopełnił swojego przeznaczenia i poślubił Arwenę córkę Elronda, brata Elrosa, pierwszego króla Númenoru, i w ten sposób przywrócił majestat i wysoki rodowód rodu królewskiego. Po ślubie Aragorn II miał z Arweną kilka córek i jednego syna Eldariona który po śmierci został kolejnym Królem Zjednoczonego Królestwa.

Przemiana Aragorna II

Chociaż jego postać jest zazwyczaj kojarzona z postacią potężnego i władczego wojownika nie zawsze tak było. Aragorn II przeszedł ogromną transformację od przerażonego Dúnedaina po Króla Zjednoczonego Królestwa.

Zaburzony nastolatek

Początkowo był on beztroskim młodzieńcem jednak gdy poznał on swoje pochodzenie i przeznaczenie był niczym 'zaburzony nastolatek’. Dokładnie tak! Zaburzony nastolatek nic dodać nic ująć. Młody mężczyzna który jest przerażony wizją przyszłości. Oczywiście u zaburzonego nastolatka wizją przyszłości są studia, praca i rodzina a u Aragorna II była to wojna, władanie królestwem i śmierć. Niby, zupełnie co innego ale schemat ten sam. Młody mężczyzna który się boi tego co ma być i nie wierzy we własne siły.

Aragorn II przechodził nawet metaforycznie mówiąc 'okres buntu’ nie było to jednak palenie trawki i słuchanie rocka. U Aragorna II przejawiło się to bardziej melancholijnie. Chciał on uciec od tego kim jest i użalał się nad sobą jaki to jest beznadziejny i słaby, bo ma takie a nie inne geny.

Wsparcie

Na szczęście miał on przy sobie swoją ekipę dobrych duszyczek które łechtały jego ego wspierając go całym serduszkiem. Największy wpływ na Aragorna II miała Arwena która wielokrotnie wspierała go mówiąć że jest dziedzicem Isildura a nie Isildurem i nie jest skazany na ten sam los. Arwen wierzyła że gdy jej ukochany stanie w obliczu tego samego zła co Isildur on to zło pokona.

Równie mocno wspierał go Gandalf a gdy dołączył on do Drużyny Pierścienia na duchu wsparła go również Galadriela. Ta solidna grupa wsparcia miała duży wpływ na pogodzenie się Aragorna II z jego pochodzeniem i przeznaczeniem. Aragorn II zaczął nabierać pewności siebie.

Wujek 'ogarnij się’

Mimo coraz większej pewności siebie miał on dalej chwile zwątpienia. Wtedy to na białym koniu pojawił się wujek 'ogarnij się’. Z pewnością znacie tego typa. To ten specyficzny rodzaj człowieka który gdy usłyszy o twoich problemach nie powie nie martw się. On cię raczej opierdzieli rozkaże ci się 'ogarnąć’ i postawi cię do pionu. Takim bodźcem do przemiany Aragorna II był Boromir. Boromir był tym jedynym który zamiast powiedzieć Aragornowi II że w niego wierzy potrafił powiedzieć mu jakim to jest beznadziejnym tchórzem (konstruktywna krytyka?).

Jest moc!

Cała wyprawa Drużyny Pierścienia była głównym elementem który miał wpływ na jego przemianę. Momenty kiedy Aragorn II sam przekonał się, że potrafi dowodzić innymi były kluczowe. Podczas wyprawy musiał on często zdradzać swoje pochodzenia dzięki czemu jego obraz samego siebie legł w gruzach. Przyznając się do swojego pochodzenia mógł on zobaczyć jak naprawdę ludzie go postrzegają. Gdy on myślał, że jest tym złym potomkiem tego słabełusza który dał się omotać pierścieniowi ludzie widzieli w nim zupełnie co innego. Traktowali Aragorna II z największym szacunkiem i nie widzieli w nim klęski a nadzieję na lepsze jutro. Dzięki tym wszystkim wydarzeniom i osobą Aragorn II zmienił postrzeganie samego siebie i dojrzał do tego być królem Elessarem.

Śmierć

Aragorn II Jako władca Dúnedainów, został pobłogosławiony długością życia trzykrotnie dłuższą niż inni ludzie. Jego śmierć była jego wyborem. Zdecydował on się odejść ze świata żywych 24 lata szybciej niż dane mu było żyć.

O swojej śmierci Aragorn II zadecydował po 122 latach chwalebnego panowania. Zmęczony życiem udał się do Domu Królów. Tam pożegnał się ze swoją ukochaną Arwen pocałunkiem w rękę. Przekazał berło i koronę swojemu synowi Eldarinowi. Mianując go jednocześnie królem Zjednoczonego Królestwa po czym na specjalnie przygotowanym łożu zmarł zapadając w głęboki sen.

Mamy dwie daty śmierci Aragorna II w pierwszej wersji zmarł on 1 marca 1521 roku mając 190 lat. W drugiej wersji J.R.R. Tolkien zmienił rok jego śmierci z 1521 na 1966. Sugeruje to, że miał on w dniu śmierci 210 lat i dożył on wieku 'niemocy’.

Aragorn II w teorii monomitu Campbella

W postaci Aragorna II J.R.R. Tolkien tworzy swojego idealnego bohatera epoki mitycznej, dając w ten sposób wyraz i definicję temu, co antropolog kultury Joseph Campbell nazwał teorią monomitów 'Bohater o tysiącu twarzy’.

Campbell opisuje liczbę etapów lub kroków podczas podróży. Zastajemy bohatera w zwykłym świecie, gdzie odbiera wezwanie do niezwykłego świata osobliwych mocy i wydarzeń (wezwanie do przygody). Jeśli bohater zaakceptuje wezwanie/zew/apel do przejścia do tego nieznanego świata, musi stawić czoła zadaniom i próbom (droga prób), którym będzie musiał podołać sam lub z pomocą wysłanników opiekuńczej siły nadprzyrodzonej. Jeżeli bohater sprosta wyzwaniom może sięgnąć po „wielki dar” („Ostateczna nagroda”), co często prowadzi do głębokiego samopoznania. Następnie musi zdecydować czy chce powrócić do miejsca skąd wyruszył („powrót do zwyczajnego świata”), co często równa się z kolejnymi wyzwaniami w drodze powrotnej. Jeśli bohaterowi uda się powrócić (przejść przez ostatni próg) zostaje „Mistrzem dwóch światów”, a jego dar może zostać wykorzystany do ulepszenia świata. – Wikipedia

Tolkien stworzył Aragorna II, zanim Campbell opublikował swoją teorię monomitów, jednak trzeba przyznać, że podobieństwo jest ogromne. Powodem podobieństwa Aragorna II do uniwersalnego bohatera Campbella jest to, że obaj autorzy postrzegali wymiar mityczny jako ponadczasową świętą krainę idealnych bytów i archetypów. Z tego też powodu – sugeruje Tolkien – życie wielu bohaterów Śródziemia jest porównywalne z bohaterami tego, co nazwał 'Światem Pierwotnym’, i dlaczego bohaterowie mitów i baśni są podobni do jego archetypowych bohaterów Śródziemia. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku Aragorna II który zostaje wybrany na bohatera odkupienia i wyzwoliciela Śródziemia. Aragorn to bohater, który ma czas i ambicje aby, przetrwać praktycznie każdy etap monomitu Campbella.

Inspiracje w tworzeniu postaci Aragorna II

Aragorn II był stworzony przez J.R.R. Tolkiena na podstawie wielu inspiracji. Największą inspiracją dla Tolkiena przy tworzeniu jego postaci zdecydowanie był Król Artur.

Gdy J.R.R. Tolkien opowiada o Aragornie II prowadzącym armię umarłych z podziemnego świata aby, zmienić bieg zdarzeń w walce o przetrwanie narodu, wykorzystuje legendę o rycerzach Króla Artura śpiących w skalnej grocie i czekających, aż wezwie ich ojczyzna.

Czytelnicy Władcy Pierścieni często dostrzegają powiązania między legendarnym Królem Arturem i Aragornem II. Artur i Aragorn II są osieroconymi synami i prawowitymi spadkobiercami królów zabitych w bitwie. Obaj zostali pozbawieni odziedziczonych królestw i grozi im zamach a ich ród się kończy. Obaj wychowywali się w tajemnicy w domach 'zastępczych’. Artur wychowywał się w zamku Sir Ectora a Aragorn II w Rivendell w domu Elronda. Takich podobieństw jest dużo więcej. Zarówno Artur jak i Aragorn II zakochali się w pięknych dziewicach. Jednak zanim będą mogli się pobrać, muszą pokonać kilka pozornie niemożliwych przeszkód. Ostatecznie, pokonują te przeszkody, zdobywają zarówno miłość, jak i swoje królestwa.

Namarie!